اشعارامام خمینی(ره) - رباعی

 عقل و عشق

اى عشق، ببار بر سرم رحمت خويش         اى عقل، مرا رها كن از زحمت خويش

از عقـــــــل بريدم و به او پيـــــوستم           شايد كشدم به لطف در خلوت خويش

دام دل

افتاده به دام شمع، پروانه دل      حاشا كه رها كند غمش، خانه دل

مطرود شود  ز جرگه درويشان      ديوانه وشى كه نيست ديوانه دل

 رسواى تو

پروانه شمــــعِ رُخِ زيبـــاى توام         دلبــــاخته قــــامت رعناى توام

آشفته‏ام از فراقت، اى دلبر حُسن    برگير حجاب من كه رسواى توام