اشعار امام خمینی (ره) - غزل

كتاب عمر

پيـــــــــــرى رسيد و عهـــــــــد جـــوانى تباه شد               ايّام زنــــدگى، همــــــه صــرف گناه شد

بيــــــــــراهه رفتـــــه پشت به مقصد، همــى روم              عمــــرى دراز، صرف در اين كـوره راه شد

وارستگــــان، به دوست پنـــــــــاهنده گشتـــــه‏اند             وابسته‏اى چو من به جهـان، بى پناه شد

خودخواهى است و خودسرى و خودپسندى است             حاصل ز عمرِ آنكه خــــودش، قبله‏گاه شد

دلــــــدادگان، كــــــه روى سفيدنـــــــــــد پيش يار             رنج مـــــرا نديده كـــــه رويــــم سيـاه شد

افســـــوس بـــــر گذشتــــــه، بر آينده صد فسوس             آن را كـــه بستــه در رسن مال و جاه شد

از نـــــــورْ رو به ظلمتــــــم؛ اى دوست، دست گير              آن را كـــه رو سيه بــه سراشيب چاه شد