جلوه جام

اى كــــــاش، دوست درد دلــم را دوا كـــند       گــــــر مهــــــربانيم ننمايد، جفــــــا كند

صوفـــى كه از صفــا، به دلش جلوه‏اى نديد       جامـــــــى از او گرفت كه با آن صفا كند

دردى ز بــى‏وفايـــى دلبر، به جـــان ماست       سـاقـــــى، بيــــار سـاغر مى تا وفا كند

بيگـــانه گشته، دوست ز من، جرعه‏اى بده        بــــــاشد كــــــه يــار غمزده را آشنا كند

پنهـــان به ســـوى منــــزل دلــــدار بر شدم        ترسم  كه محتسب، غم من بر ملا كند

آن يـــار گلعـــذار قـــــــدم زد به محفلـــــــم         تـــــا كشف راز از دل ايــــن پارســا كند

با گيسوى گشاده، سرى زن به شيخ شهر          مـــــگذار شيخِ مجلس رنــدان، ريا كند