بهار

بهار آمد كه غم از جان برد، غم در دل افزون شد     چه گويم كز غم آن ســـــروِ خندان، جان و دل خون شد

گـــــروه عــــــاشقان بستند محملهــا و وارستند      تو دانـــــــى حال مـــا واماندگان در اين ميان چون شد

گل از هجـــــران بلبل، بلبل از دورىّ گــل، هر دم      به طرْف گلستان هر يك، به عشق خويش مفتون شد

حجاب از چهره دلــــــــــــــدار ما، باد صبـا بگرفت      چـــــو من هر كس بر او يك دم نظر افكند، مجنون شد

بهــــــــار آمد، ز گلشن بــــــرد زرديها و سرديهــا       به يُمن خور، گلستان سبز و بستان گرم و گلگون شد

بهـــــــار آمــــــد، بهــــــار آمـــد، بهار گل‏عذار آمد      به ميخــــــواران عــاشق گو: خمار از صحنه بيرون شد