اشعار امام خمینی (ره) - غزل

سبوى دوست

عمرى گذشت و راه نبردم به كـوى دوست          مجلس تمــــــــام گشت و نـــــديديــم روى دوست

گــــلشن معطّــــــــر است سراپا ز بوى يار          گشتيم هــــركجــــــــــــــا، نشنيديــم بــوى دوست

هر جا كه مى روى، ز رخ يار، روشن است           خفــــــــاش وار راه نبـــــــــــــرديـــم ســوى دوست

ميخوارگـــــــــــانِ دلشده ساغـر گرفتـه اند          ما را نَـــــــمــى نصيب نشـــــد از سبـــــوى دوست

گوش مـــــــــــن و تــو، وصف رُخ يار نشنود          ورنــــــــه جهــــــــان نـــــــدارد جــز گفتگوى دوست

با عـــــــــاقلان بگو كه: رُخ يار ظاهر است            كاوش بس است اين همــــه، در جستجوى دوست

ســــــاقى ز دست يار به ما باده مى دهد           بـــــــر گيـــــر مى، تـــــو نيز ز دستِ نكـــوى دوست