ماه مهمانی خدا در شعر آئینی

و اما ماه مبارک رمضان، ماه مناجات با پروردگار است و برخی شاعران هم از این منظر به این ماه نگریسته اند که محسن حنیفی یکی از آنهاست. او در شعر خود، از ترکیب "روضه روزه" استفاده می کند و شعر خود را با یاد حضرت امام حسین (ع) به پایان می بَرَد:

مرا به خلوت و ذکر شبانه راهی نیست

چرا که سهمیه ام غیر روسیاهی نیست

همیشه غیر تو را کرده ام طلب از تو

ببخش! نیت و مقصود من الهی نیست

مرا به سوی خودش می کشد چنان نفسم

که یک دو گام دگر تا خود تباهی نیست

فقط تو مشتری دست خالی ام هستی

اگرچه پیش تو دل گاه هست و گاهی نیست

اگر مرا نخری ورشکست خواهم شد

کمک که وضعیتم، وضع رو به راهی نیست

تو دست یخ زده ام را گرفتی و انگار

به نامه ی عملم اصلا اشتباهی نیست

دوباره بر سر سفره نشاندی ام امسال

اگرچه بنده ی تو عبد دل بخواهی نیست

به روضه روزه ی خود باز می کنم زیرا

برای روزه که بی روضه جایگاهی نیست

سلام ماه خدا بر لب تو خون خدا

سلام بر لب زخم تو سیدالشهداء