ژولیده نیشابوری هم از شاعرانی است که آغاز ماه مبارک را اینچنین روایت کرده است:

 آنکه از فرط گُنَه ناله کند زار کجاست؟
آنکه ز اغیار بَرَد شِکوه بَرِ یار کجاست؟

باز ماه رمضان آمد و بر بام فلک
می‌زند بانگ منادی که گُنهکار کجاست

سفره رنگین و خدا چشم به راه من و توست
تا که معلوم شود؛ طالب دیدار کجاست

بار عام است خدا را به ضیافت بشتاب
تا نگویی که در رحمت دادار کجاست

مرغ شب نیمه شب دیده به ره می‌گوید
سوز دل ساز بُوَد؛ دیده ی بیدار کجاست

ماه رحمت بُوَد ‌ای ابر خطاپوش ببار
تا نگویند که آن وعده ایثار کجاست

حق به کان کرمش طُرفه متاعی دارد
در و دیوار زند داد خریدار کجاست

آن خدایی که رحیم ست و کریم ست و غفور
گوید ای سوته ‌دلان؛ عاشق دلدار کجاست

منِ ژولیده به آوای جلی می‌گویم
آنکه با توبه ستاند سپر نار کجاست