اشعار مناجات با خدا و ماه رمضان

آنچه امید دهد توبه من را این است

 پای العفو من از رحمت حق تضمین است

من اگر بر سر این سفره طمعکار شدم

 علت این بود که مهمانیتان رنگین است

میزبان، سفره برای دل مهمان چیده

 میهمان گر ننشیند سر آن توهین است

تا که بیمار به لب آه کشد قبل همه

 این طبیب است که آماده سر بالین است

به من درد کشیده مده دارو آخر

 بیشتر، ناز طبیبانه مرا تزکین است

در سحر فیض عجیبی است که از برکت آن

 چشم از خانه گریزان، سحر حق بین است

هر که گوید سخنی لحظه افطار ولی

 دم افطار فقط ذکر حسین شیرین است

رمضان ماه حسین است خدا می داند

 ربناهای مرا ذکر حسین آمین است

حاجت هر که در این ماه بُود حج اما

 دل ما را طلب کرب و بلا تسکین است