اشعار مناجات با خدا و ماه رمضان

نرسیدیم به جایی که تو را دریابیم

روزگاری است دو دل بین سراب وآبیم

هم نشینیِ رفیق بد اثرکرده به ما

پی ناباب دویدیم اگر نابابیم

دل ما بَرده چشمی است که هرزه شده

گرچه بیدار ولی خوابتر از هرخوابیم

بنده یِ خواهش نفسیم حقیقت تلخ است

هر طرف می کشد و صید نوک قلابیم

چشم امید به هر بی سر و پایی داریم

نه مسبب که فقط ملتمس اسبابیم

نیمه شب باز در خانهِ تان را زده ایم

سالیانی است مقید به همین آدابیم

این دقایق به گدا لطف شما بیشتر است

شکر دارد که گدای کرم این بابیم

مطمئنیم به ما لطف فراوان دارد

دربه در هایِ حسینیم ... اربابیم