**داستان های کوتاه و جملات پند آموز**

ﻭﺍﻋﻈﯽ ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﺠﻠﺴﯿﺎﻥ ﮔﺮﯾﻪ ﺍﯼ ﺳﺨﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ.
ﻭﺍﻋﻆ ﮔﻔﺖ: ﺍﯼﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺻﺪﻕ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ ﺑﯿﺎﻣﻮﺯﯾﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺴﻮﺯ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.
ﻣﺮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺍﯼ ﻣﻮﻻﻧﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ. ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺑُﺰﮐﯽ ﺳﺮﺥ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺭﯾﺶ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺭﯾﺶ ﺁﻥ ﺑُﺰﮎ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ.
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺳَﻘَﻂ ﺷﺪ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺗﻮ ﺭﯾﺶ ﻣﯽ ﺟﻨﺒﺎﻧﯽ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺰﮎ ﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﻭ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻏﺎﻟﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ !!!

ﺭﺳﺎﻟﻪ ﺩﻟﮕﺸﺎ