**داستان های کوتاه و جملات پند آموز**

من به بي رحمي "اتفاق" معتقدم. اينكه وقتي ميفته، مي خواد زندگيت رو زير و رو كنه. وگرنه من كه يك عمر، خودم بودم و خودم. 
تو يادت نمياد، من غروبا مي شِستم پشت همين پنجره، دستم رو ميذاشتم زير چونه و آدمايي رو نگاه مي كردم كه بود و نبودشون برام فرقي نمي كرد.
تو خبر نداري، من همينجا، با هر لبي كه به ليوان چايي مي زدم، به حماقت هر دونفري كه شونه به شونه ي هم راه مي رفتن، مي خنديدم.
چه ميدونستم روز باروني چيه؟
غروب جمعه چه درديه؟
انتظار چي مي گه؟
من فقط، يك بار چشمام رو بستم..
فقط يك بار بستم و وقتي باز كردم، ديدم "تو" وسط زندگيمي. دقيقا وسط زندگيم.
.
من اصلا قبل از تو...
تو نمي دوني،
وقتي نيومده بودي من حتي معني "قبل" و "بعد" رو نمي دونستم.
من حتي نمي دونستم از پشت پنجره، با آدمي كه زير بارون داره تنها قدم مي زنه بايد همدردي كنم.. 
من انقدر پرت بودم كه نمي دونستم، به اون دونفري كه دارن با هم راه مي رن بايد حسادت كنم.
من فكرشم نمي كردم كه يك روز، خودم رو پيش يكي ديگه جا بذارم.
شايد..
شايد تو بي تقصير بودي، اما كاش..
كاش مي فهميدي؛ 
يا از اول نبايد ميومدي، يا وقتي اومدي.. حق رفتن نداشتي.
كاش مي فهميدي.💔

 پویا جمشیدی