جشن اتاق چت

در گرامیداشت عید نوروز، حضرت امام خمینی(س) نیز سهم ویژه ای داشتند. در فاصله زمانی ده ساله از 1357 تا 1367 هر ساله لحظه ‏ای پس از تحویل، صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران سیمای ایشان را نشان می‏ داد که برای مردم خویش پیام داشتند و سال نو را تبریک می ‏گفتند. مردم مسرور اولین پیام تبریک را از رهبر خویش می ‏شنیدند.

دیوان امام خمینی(س) نیز با این غزل از نوروز آغاز می ‏شود:  باد نوروز وزیده است به کوه و صحرا                                      جامۀ عید بپوشند، چه شاه و چه گدا ..همه در عید به صحرا و گلستان بروند                                   من سر مست ز میخانه کنم رو به خدا ..عید نوروز مبارک به غنی و درویش                                        یار دلـدار ز بتـخانـه دری را بـگشا ..سـالها در صف ارباب عمائم بـودم                                          تا بـه دلـدار رسیـدم، نکنم باز خطا منبع: خمینی روح الله، ج1، سید علی قادری، موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ص 285 و 286 [1] دکتر علی شریعتی که از جمله روشنفکران دین‏ باوری بود که به جامعیت اسلام بطور جدی باور داشت با نوروز این گونه برخورد دارد: نوروز همه وقت عزیز بوده است؛ در چشم مغان، در چشم موبدان، در چشم مسلمانان و در چشم شیعیان مسلمان همه نوروز را عزیز شمرده ‏اند و با زبان خویش، از آن سخن گفته ‏اند حتی فیلسوفان و دانشمندان که گفته‏ اند: «نوروز، روز نخستین آفرینش است ...» چه افسانه زیبایی، زیباتر از واقعیت! راستی مگر هر کسی احساس نمی‏ کند که نخستین روز بهار، گویی نخستین روز آفرینش است. اگر روزی خدا جهان را آغاز کرده است، مسلماً آن روز، این نوروز بوده است. مسلماً بهار نخستین فصل و فروردین نخستین ماه و نوروز نخستین روز آفرینش است. هرگز خدا جهان را و طبیعت را با پاییز یا زمستان یا تابستان آغاز نکرده است. مسلماً اولین روز بهار، سبزه ‏ها روییدن آغاز کرده ‏اند و رودها رفتن و شکوفه‏ ها سرزدن و جوانه ‏ها شکفتن، یعنی نوروز. بی ‏شک، روح در این فصل زاده است و عشق در این روز سرزده است و نخستین بار آفتاب در نخستین نوروز طلوع کرده است و زمان با وی آغاز شده است. اسلام که همه رنگ‏ های قومیت را زدود و سنت‏ ها را دگرگون کرد، نوروز را جلای بیشتر داد. شیرازه بست و آن را با پشتوانه ‏ای استوار از خطر زوال در دوران مسلمانی ایرانیان مصون داشت. انتخاب علی(ع) به خلافت و نیز انتخاب علی(ع) به وصایت در غدیرخم هر دو در این هنگام بوده است و چه تصادف شگفتی! (کویر، دکتر علی شریعتی ص 264)