.ღ خــلوت با خــدا... ღ.

... راز و نیاز و عبادت پیامبر (ص) با پروردگار ...
 

پيامبر اعظم اسلام (ص) لذتبخش ترين كارها را ارتباط با معبود و راز و نياز با خدا می دانست و هيچ گاه از اظهار عبوديت در برابر خداوند خسته نمی شد چنانکه برخی اوقات در نماز حالاتی به آن حضرت دست می داد كه تنها محبان و اوليای الهی در خور دريافت اين نوع حالاتند.
 بدون شك اظهار عبوديت و بندگی و راز و نياز با حضرت حق، شوقی در دل ها پديد می آورد كه محبت غير خدا را به وادی فراموشی می كشاند و صحرای دل انسان را به شورستانی تبديل می نمايد كه مهر غير خدا هرگز در آن نخواهد روييد.
با عبوديت و بندگی خداست كه آدمی در خود احساس آرامش می كند، خويش را درمی يابد و موقعيت خود را در نظام هستی پيدا می كند.
پيامبر عظيم الشأن اسلام به نحو اتم و اكمل حالت عبوديت خويش را حفظ می كرد و عبادت عارفانه ای داشت كه كمتر كسی آن حالت را می تواند داشته باشد.
 عايشه همسر پيامبر می گويد: «رسول خدا (ص) با ما حرف می زد و ما با او سخن می گفتيم. همين كه موقع نماز می شد او را حالتی دست می داد كه گويی نه ما را می شناسد و نه ما او را می شناسيم. (بحارالانوار ج۸۴ ص۲۵۷)

امير المؤمنين علی (ع) نيز می فرمايد: " رسول خدا(ص) هيچ چيز را بر نماز مقدم نمی داشت و چون وقت نماز داخل می شد گويا هيچ يك از اهل و عيال، قوم و خويش و دوست خود را نمی شناخت."

و امام سجاد(ع) علاقه و شوق پيامبر را به عبادت چنين بيان می فرمايد: «پيامبر اكرم روی پا می ايستاد ( نماز می خواند) تا آن كه خداوند اين آيه را نازل كرد: « ما قرآن را براي اين نفرستاديم كه تو اين قدر خودت را به مشقت اندازی» همچنين وارد شده است كه :
 «شبی پيامبر(ص) در خانه يكی از همسرانش (ام سلمه) بود. اندكی از شب نگذشته بود كه ام سلمه ديد رسول خدا در بستر نيست. ام سلمه برخاست و دنبال او گشت، ناگهان متوجه شد كه حضرت كنار اتاق ايستاده، دست ها را بلند كرده اشك از ديدگانش جاری است
 و اين چنين با خدا راز و نياز می كند: خدايا، نيكی هايی كه به من عطا فرموده ای از من مگير، خدايا! دشمنان و حسودان مرا شاد مگردان، خدايا! مرا به بدی هايی كه از آنها نجاتم دادی باز مگردان، خدايا يك لحظه مرا به خودم وا مگذار».