چرا حواسمان نیست؟

دوستان، یک مشکل اینه که وقتی یه تکنولوژی، یه شبکه اجتماعی، یه رسانه و ... باب میشه (که تولید خارج از ایرانه)، مثلاً تلگرام رو در نظر بگیرید، بعد از یه عالمه مقابله و مقاومت و کشمکش، بالأخره ماها هم میریم به سمتش! بعد که اکثراً رو میارن به اون، تازه به فکر میوفتیم که خودمون هم مثل همون، اما نسخه ایرانیشو بسازیم! به نظر من زیاد فایده نداره. چون همگی اون نسخه خارجی رو بهش عادت کردن و دیگه نمیذارنش کنار.

در نظر بگیرید نرم افزار پیام رسان سروش رو، یکی از شبکه های اجتماعی بومی و تولید ایران هست. دیشب برای اولین بار خودم نصبش کردم روی گوشی. بعد دیدم بین اون همه مخاطبی که توی گوشی دارم، فقط 6-7 نفر اون نرم افزارو دارن، که اونا هم همگی جزو کسایی بودن که توی بحثای مذهبی و انقلابی مقیّدترن. همینارو من آخرین بازدیدشون رو چک کردم، دیدم مال مرداد و شهریوره، بجز یکی دو نفر. خب وقتی اینجا کسی نیست و کسی از این نرم افزار استفاده نمیکنه، واضحه که عملاً استفاده از این نرم افزار بی فایدست. مگر اینکه یه نفر فقط به گروه ها و کانالهاش قانع باشه. ولی از دوست و رفیق و آشنا خبری نیست! خب معلومه اون هم ول میکنه میره سراغ همون تلگرام (برای حفظ ارتباطات).

این نرم افزار سروش واقعاً خیلی خوب و کم ایراده، ولی چرا خواهان نداره؟ چون اثرشو تلگرام قبلاً گذاشته و مردم دل نمیکنن ازش و نمیان به سمت این یکی!

یه نکته دیگه هم که این وسط هست و باید پذیرفتش، واقعیته، خیلی جاها هم شنیده میشه اینه که تا یه عده بفهمن که فلان چیز ایرانیه، با بدبینی بهش نگاه میکنن. از استفادش منصرف میشن. میگن نه همون نسخه خارجی بهتره. با مثلاً تلگرام میشه حتی از داخل ایران با افراد خارجی هم ارتباط برقرار کرد و همه جریانات و اخبار و اتفاقات روز دنیا رو رصد کرد ولی با این نسخه ایرانی با کجا میشه ارتباط داشت؟؟!!! این دیدگاه رو دارن بعضیا. خب پس این تولید ملی هم به سادگی به انزوا میره.