و اکنون بخشی از شعر خواجوی کرمانی را به نظاره می‌نشینیم:
دیگران را عیش و شادی گر چه در صحرا بُوَد
عیش ما هر جا که یار آنجا بود، آنجا بود
هر دلی کز مهر آن مه روی دارد ذره ای
در گداز آید چو موم ار فی المثل خارا بود
سنبلت زان رو ببالا سر فرود آورده است
تا چو بالای تو دائم کار او بالا بود
هست در سالی شبی ایام را یلدا و لیک
کس نشان ندهد که ماهی را دو شب یلدا بود
تنگ چشمان را، نیاید روی زیبا در نظر
قیمت گوهر چه داند هر که نابینا بود
از نکورویان هر آنچ آید نکو باشد ولی
یار زیبا گر وفاداری کند زیبا بود
