جانبازان و ايثارگران دفاع مقدس

جانباز  داوود  رجبي

زمان جنگ بود. داود و چند نفر از دوستانش تصميم گرفتند از دانش‌سرا مرخصي بگيرند و به جبهه بروند. اما با درخواست‌شان موافقت نشد. اصرار كردند؛ رييس دانش‌سرا براي اين كه سنگ جلوي پاي آن‌ها بياندازد، گفت: « يا همه با هم به جبهه مي‌رويد يا هيچ كس نمي‌رود. » رأي‌زني‌ها شروع شد. پس از چند روز آن جمع چند نفره توانستند نظر مساعد كل افراد را براي حضور در جبهه جلب كنند.
بيش از 150 دانش‌آموز به همراه مستخدم، نگهبان و آشپز، لبيك‌گويان به راه افتادند و دانش‌سراي مقدماتي تربيت معلم ورامين تعطيل شد و تصميم بر آن شد كه در فرصت‌هاي مناسب در كنار نبرد تحصيل را فراموش نكنند و امتحانات را در عرصه‌ي پيكار برگزار كنند.
"داوود رجبي" و هم‌رزمانش وارد تيپ 21 رمضان لشكر سيدالشهدا (ع)‌ شدند. رجبي پس از 18 ماه حضور متناوب در جبهه سرانجام در آذرماه سال 1366 در دامنه‌ي كوهي كه بين " ميان دو آب " و " مهاباد " قرار دارد، روي مين رفت و هر دو پايش از زير زانو قطع شد. پاي راست پيوند خورد اما پاي چپ آسماني‌تر از اين شده بود كه دوباره روي زمين راه برود.
او داراي چند مدال طلا در رشته‌ي شناست؛ هيچ‌گاه از كوه‌نوردي، تمرين با بارفيكس و كشتي گرفتن با فرزندانش غافل نمي‌شود. داوود 10 سال است كه به تحصيل در حوزه‌ي علميه‌ي قم مي‌پردازد و تحصيلات كلاسيك را تا كارشناسي حقوق ادامه داده است. از وي كتاب‌هاي «‌ تا ديدار سيمرغ»، « تمثال جمال » و « خواب و رؤيا » چاپ شده است و كتاب‌هاي «‌ برگي از دفتر توحيد »، « نگرشي نو به ابعاد موسيقي »، « لطايف عرفاني از قصه‌هاي قرآني » و «‌ خاطرات تلخ و شيرين » آماده‌ي چاپ است.
همسر اين جانباز 55%، خانم "طاهره قمري" است. وي فردي هنرمند و خوش ذوق است و آثار مينياتورش زيبايي خاصي به منزل بخشيده است. نامبرده در تأليف، ويرايش و آثار هنري مربوط به كتاب، كمك شاياني به همسرش نموده است. آقاي رجبي كه به قول خودش قايل به اصل « فرزند كمتر، اولاد بيشتر! » است، 4 فرزند دارد كه يكي از آن‌ها دختر است. دو پسر بزرگ او در دوره‌ي راهنمايي تحصيل مي‌كنند و كشتي‌گير هستند و يكي از آن‌ها به نام ماشاءالله، حافظ ديوان حضرت امام (ره)‌ است.
يكي از نكات شنيدني‌اي كه آقاي رجبي به آن اشاره نمود، اين است كه او به همراه برادر جانباز آقاي "عباس نمازي" از يك جفت كفش استفاده مي‌كنند و جالب آن كه شماره‌ي پاي‌شان يكي است. ورد زبان او، اين شعر از عطار نيشابوري است:
« هر كه را در عشق، راهي باز شد
پاي كوبان آمد و جانباز شد »
سخن‌مان را با يك بيت شعر از امام خميني (ره) به پايان مي‌بريم:
«‌ ما زاده‌ي عشقيم و پسر خوانده‌ي جاميم
در مستي و جانبازي دل دار تماميم »

 منبع: ماهنامه جانباز   -  صفحه: 63