جانبازان و ايثارگران دفاع مقدس

جانباز  واروش  خدابخشيان

پسرم واروژ (واروش)در روز سوم اسفند ماه در سال 1346 در تهران به دنيا آمد. او ششمين فرزندم بود. بعد از اخذ مدرك سيكل ترك تحصيل كرد و در باطري‌سازي مشغول به كار شد. اما بعداً حرفه‌ي تراشكاري را آموخت. سال 1365 به خدمت سربازي رفت. روز 23 بهمن فرداي روز عروسي برادرش، به من گفتند او يرقان گرفته و بايد روز بيست و چهارم به جبهه بازگردد. برادرش او را به پادگان برد. يك ماه از او خبر نداشتم. تا اين‌كه اطلاع دادند در بيمارستان خرم‌آباد بستري است. از آن‌جا به بيمارستان شريعتي انتقال يافت. بعد از معالجه او را به منطقه بردند. مدتي بعد ساعت 3 بعد از نيمه شب واروژ به منزل آمد. با چوب دستي و عكسي در دست. صبح او را به بيمارستان برديم اما جاي كافي براي بستري نداشتند. به همين علت او را به خانه آورديم. در همسايگي ما خانمي ارمني به نام «اما» بود كه سال‌ها پرستار بخش جراحي بيمارستان بود. او چون مادري دلسوز از واروژ پرستاري كرد. بعد از بهبودي دوباره به جبهه رفت. سه ماه بعد به ما اطلاع دادند او شيميايي شده و هيچ چيز را به صورت كامل و خوب به خاطر نمي‌آورد. فقط به من گفت:« بعد از حمله ي شيميايي من فقط حالت تهوع داشتم. پايم تير خورد ....» كم‌كم حالش رو به وخامت گذارد و از قسمت ريه برايش مشكل ايجاد شد. دوبار او را در بيمارستان بستري كرديم. روز به روز بدتر مي‌شد. حافظه‌اش را از دست مي‌داد و از نظر تنفس و ريه مسئله داشت. كمبود گلبول‌هاي سفيد در خون باعث عفونت در ريه‌ها شد. در حال حاضر هر ماه او را مورد آزمايش قرار مي‌دهند و مدام در حال استفاده از داروست. به علت استفاده ي زياد از دارو بدنش ورم كرده و پاهايش قرمز شده.... واروژ سمبل استقامت و ايمان و اسطوره ي ايثار و نجات است.

 منبع: كتاب گل مريم   -  صفحه: 608