جانبازان و ايثارگران دفاع مقدس

جانباز  مجيد  حدادي

هشتمين روز از مردادماه سال 1346 بود، نسيمي جان فزا خود را از سينه كش قله ي رفيع دماوند به دشت رساند تا خبر ولادت مجيد را به شقايق هاي دامنه ي كوه برساند. تا آن ها نيز بدانند نوزادي در اين شهر چشم به جهان گشوده كه شايد فردا نا‌م‌آوري بزرگ باشد. مجيد حدادي ايام پرشور كودكي را در شقايق‌زار زيباي زادگاهش سپري كرد و با رسيدن به سن 7 سالگي راهي دبستان شد و تحصيلات خود را تا اخذ مدرك ديپلم ادامه داد. نخستين بار 16 ساله بود كه چفيه بر دوش انداخت و دوشادوش بسيجيان جان بر كف به جبهه شتافت تا سينه ي ستبر و مردانه‌اش را در مقابل دشمن ناجوانمرد، راست كند و فرياد بزند اين آب و خاك دليراني را در خود پرورانده كه داغ يك وجب از اين سرزمين را بر دل اغيار خواهند گذارد.
روزهاي نبرد در خط مقدم و شب هاي آموختن علم در سنگر از پي هم گذشتند تا اين كه سي و يكمين روز از شهريورماه سال 1367 از راه رسيد. مجيد 19 ساله حالا دلاورمردي رزم آزموده بود كه براي پاكسازي منطقه ي عملياتي فراخوانده شد.عمليات مرصاد تمام شده و بيم آن مي‌رفت كه نيروهاي دشمن هنوز در منطقه باشند. پس او و همراهانش راهي شدند تا آخرين اقدامات لازم صورت پذيرد اما ...پاي چپ مجيد بر روي يك تله ي انفجاري رفت. لحظه‌اي دود و غبار همه جا را پوشاند و .... . 5 روز بعد كه او چشم باز كرد، همه جا را سياه ديد و خيلي زود دريافت كه از اين پس به جاي نور ديده، نور دل راه گشايش خواهد بود. 2 سال بعد از آن روزهاي سخت، ايام شيرين همدلي از راه رسيد. دوشيزه‌اي مؤمنه كه مي‌خواست دين خود را به سرزمينش ادا كند، شريك ايثارگري مجيد شد و با پيماني سبز هم دوش و هم قدم او گرديد و چندي بعد صداي دلنواز گريه ي نوزادي كه ثمره ي اين عشق الهي بود، دل مجيد را روشن‌تر از پيش ساخت.امروز او در ميان ماست و گرچه ايام صلح و آرامش سال هاست كه در گذر است، اما همه ي ما به خوبي مي‌دانيم كه اين امنيت وام‌دار وجود مرداني چون اوست و به پاس ايثارگري او و همرزمانش تا هميشه، تاريخ سر تعظيم برپاي اين اسطوره‌هاي رادمردي مي‌ساييم و خانواده ي آنان را مي‌ستاييم، همسر و فرزنداني كه هم‌نفس بزرگ مردان اين سرزمين هستند.

 منبع: مطالب ارسالي ازمدرسه روشنگرشاهد