مطالب انگلیسی

Like other fishes, sharks extract oxygen from seawater as it passes over their gills. Some sharks have a modified slit called a spiracle located just behind the eye, which is used in respiration. Due to their size and the nature of their metabolism, sharks have a higher demand for oxygen than most fishes and they can not rely on ambient water currents to provide an adequate supply of oxygenated water. If a shark were to stop swimming, the water circulation would drop below the level necessary for respiration and the animal could suffocate. The process of ensuring an adequate flow of the gills by forward movement is known as ram ventilation. Some sharks, such as the blacktip reef shark, Carcharhinus melanopterus, and nurse shark, Ginglymostoma cirratum, can pump water over their gills as they rest.

Unlike bony fishes, sharks do not have gas-filled swim bladders, but instead rely on a large oil-filled liver (which may constitute up to 25% of their body mass) for buoyancy. Its effectiveness is limited, so sharks sink when they stop swimming. Some sharks, if inverted, enter a natural state of tonic immobility - researchers use this condition for handling sharks safely.

In contrast to bony fishes, sharks do not drink seawater; instead they retain high concentrations of waste chemicals in their body to change the diffusion gradient so that they can absorb water directly from the sea. This adaptation prevents most sharks from surviving in fresh water, and they are therefore confined to a marine environment. A few exceptions to this rule exist, such as the bull shark, which has developed a way to change its kidney function to excrete large amounts of urea.

اسكلت

كوسه داراي اسكلتي متفاوت از ماهي‌هاي استخوان‌دار ديگر است مانند ماهي كاد؛ استخوان‌ها از غضروفي بسيار نرم و سبك ساخته شده است، با اين حال غضروف كوسه‌هاي بزرگ‌تر تا حدودي مانند بيش‌تر مهره‌داران سخت مي‌شوند. آرواره‌هاي كوسه تغييرپذير و متوجه به تغييرات اولين آبشش فوقاني هستند. جمجمه‌ي كوسه به صورت نچسبيده است و ماده‌اي اضافي براي دادن قدرت بيش‌تر ترشح مي‌كند.

تنفس

كوسه‌ها نيز مانند ماهي‌هاي ديگر اكسيژن را از آب دريا مي‌گيرند و از آبشش‌هاي خود عبور مي‌دهند. بعضي از كوسه‌ها شكافي تغييردهنده موسوم به هواكش درست در پشت چشم خود دارند، كه در عمل تنفس كاري را انجام مي‌دهند. اندازه و كار طبيعي آن‌ها را سوخت و ساز بدن كوسه تعيين مي‌كند. كوسه‌ها منبع بزرگي براي اكسيژن دارند جز آن‌ها و بيش‌تر ماهي‌ها نمي‌توانند به آب جاري اطراف براي تهيه‌ي آب اكسيژن كافي اعتماد كنند. اگر يك كوسه دست از شنا كردن بردارد، آب در حال گردش پايين مي‌رود و ارتفاعي لازم براي تنفس به وجود مي‌آورد و حيوان دچار تنگي تنفس مي‌شود. فرايندي براي فراهم كردن جريان كافي در حركت رو به جلو آبشش‌ها وجود دارد كه مانند يك تهويه سريع عمل مي‌كند. بعضي كوسه‌ها در زير آب همچون يك صخره هستند، «كارچارهينوس ملانوپتروس»، و كوسه‌ي پرستار «گينليموستوما سيرادم»، مي‌توانند آب را براي استراحت به وسيله‌ي آبشش‌ها پمپ كنند.

برخلاف ماهي‌هاي استخوان‌دار، كوسه‌ها در مثانه‌ي خود منبع گازي ندارند، اما درعوض به منبع روغن عظيمي كه در كبد دارند اعتماد مي‌كنند (كه ممكن است 25% از جرم بدن را تشكيل دهد) براي شناور ماندن در آب. اين كار عملي محدود است، بنابراين وقتي كه كوسه شنا نمي‌كند به زير آب مي‌رود. بعضي كوسه‌ها، اگر در روي برعكس شوند، و بي‌حركت بمانند حالتي نيروبخش و طبيعي بر آنها وارد مي‌شود اين وضع براي امنيت كوسه‌ها خطرناك است.

برعكس ماهي‌هاي استخوان‌دار، كوسه‌ها از آب دريا نمي‌نوشند؛ در عوض حجمي متمركز از سوخت‌هاي به هدر رفته دارند كه كار تغيير پخش از زياد به كم را به عهده دارند بنابراين آنها مي‌توانند آب را به صورت مستقيم از دريا بگيرند. اين سازگاري مانع از ادامه‌ي رشد بيش‌تر كوسه‌ها در آب شيرين مي‌شود، در نتيجه آنها در محدوده‌اي از محيط دريايي هستند. تعدادي از آن‌ها از اين قائده استثنا هستند، مانند كوسه‌هاي بال، كه در عمل كليه تغييراتي براي دفع ميزان زيادي از اوره انجام مي‌دهند.