نامه (14)- نامه به لشگر خود پيش از ديدار با دشمن در صفّين
یک شنبه 27 تیر 1395 3:09 PM
وَ مِنْ وَصِية لَهُ عَلَيْهِ السَّلامُ
از وصيت هاى آن حضرت است
لِعَسْكَرِهِ قَبْلَ لِقاءِ الْعَدُوِّ بِصِفّين
به لشگرش، پيش از ديدار با دشمن در صفّين
لاتُقاتِلُوهُمْ حَتّى يَبْدَاُوكُمْ، فَاِنَّكُمْ بِحَمْدِ اللّهِ عَلى حُجَّة،
دست به جنگ نزنيد تا آنان شروع كنند، زيرا به حمد خدا حجّت با شماست،
وَ تَرْكُكُمْ اِيّاهُمْ حَتّى يَبْدَاُوكُمْ حُجَّةٌ اُخْرى لَكُمْ عَلَيْهِمْ. فَاِذا
و جنگ نكردن از سوى شما تا شروع جنگ از جانب آنان حجّت ديگرى از شما بر آنهاست. دشمن
كانَتِ الْهَزيْمَةُ بِاِذْنِ اللّهِ فَلاتَقْتُلُوا مُدْبِراً، وَ لاتُصيبُوا مُعْوِراً،
چون به اذن حق پاى به هزيمت نهاد فرارى را به قتل نرسانيد، و ناتوان را آسيب نزنيد،
وَ لاتُجْهِزُوا عَلى جَريح، وَ لاتَهيجُوا النِّساءَ بِاَذًى وَ اِنْ شَتَمْنَ
و زخمى را نكشيد. و زنان را با آزردن به هيجان نياوريد گرچه متعرض
اَعْراضَكُمْ، وَ سَبَبْنَ اُمَراءَكُمْ، فَاِنَّهُنَّ ضَعيفاتُ الْقُوى وَ الاَْنْفُسِ
آبروى شما شوند، يا به بزرگانتان ناسزا گويند، زيرا توان و جان و عقلشان
وَ الْعُقُولِ. اِنْ كُنّا لَنُؤْمَرُ بِالْكَفِّ عَنْهُنَّ وَ اِنَّهُنَّ لَمُشْرِكاتٌ. وَ اِنْ كانَ
ضعيف است. زمانى كه در شرك بودند مأموريت داشتيم از آنان دست بداريم.و اگر در
الرَّجُلُ لَيَتَناوَلُ الْمَرْاَةَ فِى الْجاهِليَّةِ بِالْفِهْرِ اَوِ الْهِرَاوَةِ فَيُعَيَّرُ بِها
روزگار جاهليّت مردى زنى را با سنگ يا چماق مى زد، او و فرزندانش را
وَ عَقِبُهُ مِنْ بَعْدِهِ.
به اين عمل سرزنش مى كردند.
از همه دل بریده ام،دلم اسیر یک نگاست،تمام آرزوی من زیارت امام رضـــــــــاست
