يکي ديگر از وظايفي ، که به تصريح روايات ، در دوران غيبت‏بر عهده شيعيان و منتظران فرج قائم آل محمد(ص) مي‏باشد کسب آمادگيهاي نظامي و مهيا کردن تسليحات مناسب هر عصر براي ياري و نصرت امام غائب مي‏باشد، چنانکه در روايتي که نعماني به سند خود از امام صادق(ع) ، نقل کرده آمده است:

«ليعدن احدکم لخروج القائم(ع) و لو سهما فان‏الله تعالي اذا علم ذلک من نيته رجوت لان ينسي في عمره حتي يدرکه [فيکون من اعوانه و انصاره]»

«هر يک از شما بايد که براي خروج حضرت قائم(ع) [سلاحي] مهيا کند. هر يک هر چند که يک تير باشد، که خداي تعالي هر گاه بداند که کسي چنين نيتي دارد اميدوارم عمرش را طولاني کند تاآنحضرت را درک کند [و از ياران و همراهانش قرار گيرد]».

در روايت ديگري مرحوم کليني به سند خود از امام ابوالحسن [موسي کاظم](ع) نقل مي‏کند که:

«،،، من ارتبط دابة متوقعا به امرنا و يغيظ به عدونا و هو منسوب الينا ادرالله رزقه ، و شرح صدره و بلغه امله و کان عونا ملي حوائجه‏»

«... هر کس اسبي را به انتظار امر ما نگاه دارد و به سبب آن دشمنان را خشمگين سازد و او به ما منسوب باشد خداوند (روزيش را فراخ گرداند و شرح صدر به او عطا کند و به آروزيش برساند و يار بر حوائجش باشد».

همچنين مرحوم کليني در «روضة کافي‏» به سند خود از ابوعبدالله جعفي روايتي را نقل مي‏کند که توجه به مفاد آن بسيار مفيد است:

«قال لي ابوجعفر محمد بن علي،(ع): کم الرباط عندکم؟ قلت: اربعون، قال(ع)لکن رباطناالدهر.»

«حضرت ابوجعفر محمدبن علي، امام باقر: به من فرمودند: منتهاي زمان مرابطه نزد شما چند روز است؟ عرضه داشتم: چهل روز ، فرمودند: ولي مرابطه ما مرابطه‏اي است که هميشه هست ...»

«مرابطه‏» چنانکه فقها در کتاب جهاد گفته‏اند ، اين است که شخص مؤمن براي جلوگيري از هجوم و نفوذ مشرکان و کافران در مرزهاي کشور اسلامي و يا هر موضعي که از آن احتمال بروز حمله‏اي عليه مسلمانان مي‏رود، به حال آماده باش و در کمين به سر برد.

اين عمل در زمان غيبت امام معصوم(ع) ، مستحب بوده و فضيلتهاي بسياري براي آن بر شمرده شده است ، چنانکه در روايتي که به طريق اهل سنت از رسول گرامي اسلام،(ص) نقل شده آمده است:

«رباط يوم و ليلة خير من صيام شهر و قيامه، و ان مات مرابطا جري عليه عمله و اجري عليه رزقه و امن من الفتان‏»

يک شب نه روز مرابطه (مرزداري) در راه خدا از اينکه شخص يک ماه روزها روزه باشد و شبها به عبادت قيام نمايد ثوابش بيشتر است .

پس هر گاه در اين راه بميرد عملي که انجام مي‏داده بر او جريان خواهد يافت ، و روزيش بر او جاري خواهد شد و از فرشته‏اي که در قبر مرده‏ها را امتحان مي‏کند ايمن خواهد ماند».

اما در مورد اينکه حداقل و حداکثر زمان مرابطه چه اندازه است‏بايد گفت که: حداقل زمان مرابطه سه روز و حداکثر آن چهل روز است ، زيرا اگر از اين مقدار بيشتر شود ديگر برآن صدق مرابطه نکرده و جهاد شمرده مي‏شود و شخصي هم از ثواب جهادکنندگان برخوردار مي‏شود.

علامه مجلسي در شرح اين فرمايش امام(ع)، مي‏فرمايد:

«اي يجب علي‏الشيعة ان يربطوا انفسهم علي طاعة امام الحق، و انتظار فرجه،و يتهياوالنصرته‏».

«بر شيعيان واجب است که خود را بر اطاعت امام بر حق و انتظار فرج او ملتزم سازند و براي ياري نمودنش مهيا باشند».

شيخ محمد حسن نجفي نيز در کتاب «جواهرالکلام‏» در شرح روايت مزبور مي‏فرمايد:

«و هو محمول علي ارادة ترقب الفرج ساعة بعد ساعة کما جائت‏به النصوص لاالرباط المصطلح‏»

«مرابطه در اين روايت‏به معناي اراده انتظار فرج در تمام ساعات شبانه‏روز است، همچنانکه در بعضي از روايات نيز به اين معنا اشاره شده است، نه مرابطه مصطلح در فقه‏».

البته شايد بتوان گفت که کلام مرحوم صاحب جواهر نيز در نهايت‏به همان کلام مرحوم علامه مجلسي بر مي‏گردد که فرمودند:

مرابطه در روايت مزبور به معناي آمادگي و مهيا بودن براي ياري امام منتظر مي‏باشد. که البته نحوه اين آمادگي و مهيا بودن بسته به شرايط زمان و مکان دارد و اگر در بعضي از روايات سخن از آماده کردن اسب و شمشير براي ظهور ولي امر (عج) به ميان آمده، و براي آن فضيلت‏بسيار برشمرده شده است، به اين معنا نيست که اينها موضوعيت دارند، بلکه با قدري تامل روشن مي‏شود که ذکر اين موارد تنها به عنوان تمثيل و بيان لزوم آمادگي رزمي براي ياري آخرين حجت‏حق مي‏باشد، و مسلما در اين عصر بر شيعيان لازم است که با مسلح‏شدن به تجهيزات نظامي روز خود را براي مقابله با دشمنان قائم‏ال محمد(ع) آماده سازند، و البته در حال حاضر به خاطر وجود حکومت‏شيعي و حاکميت فقيه جامع‏الشرايط بر سرزمين اسلامي اين وظيفه در درجه اول بر عهده حکومت اسلامي است که در هر زمان قواي مسلح کشور را در بالاترين حد آمادگي نظامي قرار دهند تابه فضل خدا در هر لحظه که اراده الهي بر ظهور منجي عالم بشريت (عج) قرار گرفت‏بتوانند به بهترين نحو در خدمت آن حضرت باشند.