با سلام.

سالهاست كه انسانها يكي يكي برادران و خواهران مرا با خود مي برند. سالهاست كه احساس تنهايي من بيشتر و بيشتر مي شود.

از اطرافيان شنيده ام كه آنها را به جاهاي تاريكي ميبرند....پوست از تنشان مي كنند و برششان مي دهند.

سپس ابزار الاتي كه خود نياز دارند مي سازند.

بعضي از دوستانم زير دست و پاي كودكان در مدرسه ها له مي شوند و برخي از آنها پاره پاره مي شوند. گاهي به شكل مداد در مي آيند كه به آني تراشيده و شكسته مي گردند و گاهي تبديل به ميزو در و تخته .

اما با اينكه ما اينقدر براي بشر مفيد بوده ايم باز هم كسي نگران مانيست و براي بهبود وضع زندگي ما كاري نميكند......