عطار نيشابورى حنفى
سه شنبه 4 اسفند 1394 6:59 PM
شيخ فريد الدين عطار نيشابورى ابوحامد - يا ابوطالب - محمّد بن ابى بکر (متوفى سال 618) از عرفاى معروف اهل سنّت وحنفى مذهب است. او،قصيده ى مفصّلى در مدح أئمه ى دوازده گانه سروده است ودر کتاب مظهر الصفات آمده است، چنين مى گويد:
مصطفى، ختم رسُل شد در جهان
جمله فرزندان حيدر اوليا
مرتضى، ختم ولايت در عيان
جمله يک نورند؛ حق، کرد اين ندا
در پايان اين قصيده، چنين مى گويد:
صد هزاران اوليا روى زمين
يا الهى مهديم از غيب آر
مهدى هادى است تاج اتقيا
اى توختم اولياى اين زمان
اى توهم پيدا وپنهان آمده
از خدا خواهند مهدى را يقين
تا جهانِ عدل، گردد آشکار
بهترين خلق بُروجِ اوليا
وز همه معنى نهانى جان جان
بنده عطارت ثنا خوان آمده
ملاحظه مى فرماييد که او، چگونه از حضرت مهدى، عجل الله فرجه به عنوان فردى که در سرا پرده غيبت به سر مى برد، ياد مى کند.
نکته ى مهم
جالب توجّه اين که در حالات اين اديب بزرگ، گفته شده است که او، هيچ گاه، زبان به مدح کسى از ملوک وامراى عصر خود نگشود ودر تمام کتاب هايش، يک مديحه پيدا نمى شود. خود او، در اشارت به اين معنا گويد:
به عمر خويش مدح کَس نگفتم
دُرى از بهر دنيا، من، نسُفتم
با اين حال، اين مرد بزرگ، چنين سروده ى زيبايى درباره امامان عليهم السلام سروده است.
او، قصايد زيبايى ديگرى در مدح مولاى متقيان (عليه السّلام) سروده است که جالب توجّه است.
