مبحث 117 صالحين: پرستار روزت مبارك.

با خود احساس آرامش داری و در دست‏هایت، ضرب‏آهنگ زندگی جاری است.

مبادا چادر سیاه شب، برای همیشه بر چهره مادری کشیده شود.

مبادا سرفه خش‏دار پدری، بند نیاید! مبادا پیشانی تب‏دار کودکی، بی‏حضور دست‏هایت، به درد بنشیند!  امروز به خاطر تمام خستگی‏هایت، زمین را به عطر نامت آذین بسته‏ایم؛ تو که ضرب‏آهنگ قدم‏هایت، آرامش را روی چشم‏های خستگان می‏پاشد و امید به زندگی را به رگ‏های بیماران تزریق می‏کند.

نسیم زندگی از دست‏هایت می‏وزد. دریچه‏های باغ بهار، در تراکم زمستان‏ها، با دست‏های توست که به سمت سلامتی باز می‏شود.

از صبح لبخند توست که دردمندان، امیدشان را به چشم‏های تو گره می‏زنندو به اعجاز دستان تو ایمان دارند.

تن‏خسته و گرفته، روبه‏روی آینه می‏ایستی؛ خستگی بر چهره‏ات چنگ می‏اندازد. چشم‏هایت آنقدر سنگین شده‏اند که گویی سال‏ها با خواب، کینه دیرینه داشته باشی!

خستگی‏هایت در آینه تکثیر می‏شود و تمام تنت را پر می‏کند.

می‏خواهی لحظه‏ای بخوابی و آسودگی را به چشمانت هدیه کنی؛ به یاد ناله‏های بیمار اتاق چندم می‏افتی، خواب را فراموش می‏کنی و به چهره گرفته در آینه لبخند می‏زنی.

لبخندهایت تکثیر می‏شود. بر می‏خیزی تا مبادا کسی دست‏های آرامش تو را طلب کند و نیابد! برمی‏خیزی و با سبدی از گل‏های خنده، به سراغ بیماران می‏روی. فرشته مهربانی، روزت مبارک...