همام تبریزی

محمد پسر فریدون همام تبریزی (زاده ۶۳۶ هجری تبریز - درگذشته صفر ۷۱۴) شاعر پارسی ^[۱] سده هشتم هجری در ایران است. او در غزل از خود توانائی بسیار نشان داده است.

همام شدیدا دوستدار سعدی شیرازی بوده و با او مکاتبه داشته و بنا بر برخی یادداشت ها، هنگامی که سعدی به آذربایجان سفر کرده، با همام نیز دیدار داشته. شماری از غزلیات او بر مبنای غزل‌هائی از سعدی، بر همان وزن و قافیه و ردیف ساخته شده‌اند.

همام و زبان آذری

همام تبریزی به زبان بومی آن‌زمان تبریز و آذربایجان یعنی زبان آذری نیز اشعار و ابیاتی دارد از جمله:

• ملمعی از «همام تبریزی» به فارسی و آذری:

معنی بیت‌های آذری:

کدام آذردلی است که مست نشود

به مهرت هم برود جان خوشم از دست

لاف لبانت ز من دل و جان ببُرد

که زینسان مهرورزی زشت باشد زشت

مگویش کآن جوان بمرد و وارست

اگر خاک را واکَنی لاشه‌ام را ببینی / به بویت خفته باشم در آرامگاهم سرمست

• غزلی از «همام تبریزی» با این مطلع:

که بیت مقطع آن به زبان آذری است:

معنی: بهار و گل به چهره یار خوش است، بی یاران نه گل باشد نه بهاران.

منبع : ویکی پدیا