وقف در آیینه حدیث

علي بن سليمان رشيد مي‌نويسد: مقدار زميني دارم که بعضي از آن ارث پدري من است و بعضي را خود تهيه کرده‌ام و وارثي هم ندارم، مي‌ترسم بميرم. چه مي‌فرماييد که بعضي از آن را بر فقراي برادران مسلمانم و بر مستضعفان
و بيچارگان وقف نمايم و يا آنکه بفروشم و پولش را برايشان تا زنده‌ام تصدق کنم زيرا مي‌ترسم که بعد از من به وقف عمل نشود و اگر هم وقف کنم آيا مي‌توانم تا زنده‌ام از آن بخورم يا نه ؟
حضرت در جواب او نوشتند:
«فهمت کتابک في امر ضياعک، فليس لک ان تأکل منها من الصدقة. فان انت اکلت منها لم تنفذ ان کان لک ورثة، فبع و تصدق ببعض ثمنها في حياتک. و ان تصدقت، امسکت لنفسک ما يقوتک مثل ما صنع اميرالمؤمنين»

از اين حديث موارد زير استفاده مي‌شود:

1. اگر مالي را انسان صدقه (وقف) کرد خودش نبايد از آن بخورد يعني زندگاني‌اش را از آن اداره کند. اگر خودش بهره برد و ورثه داشت صدقه قبول نيست و مال از آن ورثه است.
2. مالي را که وقف کرده بايد از ملک خود درآورد و به راه وقف بدهد.
3. هميشه انسان مقداري از مال را بايد براي خود که به درد زندگانيش بخورد نگه دارد و همه را صدقه ندهد.
4. سيره‌ي ائمه سرمشق ماست چنانکه مي‌فرمايد: تو آن طور عمل کن که امير مؤمنان عمل کرده است.

منبع:

1- وسائل، ص 295 به نقل از فقيه، ج 2، ص 289 و تهذيب، ج 2، ص 371.