رموز بیخودی اقبال لاهوری

ایکه با نادیده پیمان بسته ئی

همچو سیل از قید ساحل رسته ئی

چون نهال از خاک این گلزار خیز

دل بغائب بند و با حاضر ستیز

هستی حاضر کند تفسیر غیب

می شود دیباچهٔ تسخیر غیب

ما سوا از بهر تسخیر است و بس

سینهٔ او عرضهٔ تیر است و بس

از کن حق ما سوا شد آشکار

تا شود پیکان تو سندان گذار

رشته ئی باید گره اندر گره

تا شود لطف گشودن را فره

غنچه ئی؟ از خود چمن تعبیر کن

شبنمی؟ خورشید را تسخیر کن

از تو می آید اگر کار شگرف

از دمی گرمی گداز این شیر برف

هر که محسوسات را تسخیر کرد

عالمی از ذره ئی تعمیر کرد

آنکه تیرش قدسیان را سینه خست

اول آدم را سر فتراک بست

عقدهٔ محسوس را اول گشود

همت از تسخیر موجود آزمود

کوه و صحرا دشت و دریا بحر و بر

تختهٔ تعلیم ارباب نظر

ای که از تأثیر افیون خفته ئی

عالم اسباب را دون گفته ئی

خیز و وا کن دیدهٔ مخمور را

دون مخوان این عالم مجبور را

غایتش توسیع ذات مسلم است

امتحان ممکنات مسلم است

می زند شمشیر دوران بر تنت

تا ببینی هست خون اندر تنت

سینه را از سنگ زوری ریش کن

امتحان استخوان خویش کن

حق جهان را قسمت نیکان شمرد

جلوه اش با دیدهٔ مؤمن سپرد

کاروان را رهگذار است این جهان

نقد مؤمن را عیار است این جهان

گیر او را تا نه او گیرد ترا

همچو می اندر سبو گیرد ترا