کوه ها در قرآن
فقط بخش کوچکی ازحجم کوهها در سطح زمین قرار دارند وقابل رویت می باشند. پایه ها و ریشه های کوهها گاه کیلومترها در اعماق زمین همانند میخهایی عظیم در داخل زمین فرورفته است. این یافته علمی زمین شناسان که تا چند دهه پیش برای انسانها پوشیده بود در قرآن کریم بنحو مطلوبی بوضوح توسط خالق آسمانها و زمین بیان گردیده است:
(78:7) والجبال أوتادا
[78:7] و كوه ها را همچون ميخهايي (بناکرد)؟
کوه ها ريشه هاي عميقي دارند که همچون ميخهايي در زمين فرو رفته اند.
بیایید اندکی دراین آیه های عظیم قرآن تفکر کنیم. اگرعقل خود را بقضاوت طلبیم و از پیش داوری های شکل گرفته از تعصبات و باورهای فرهنگی و سنتی اجتناب کنیم درمی یابیم که چه گوهرهای نابی در این کتاب آسمانی آشکار و نهفته است. چگونه یک انسان بدون اتکاء به علم خالق آسمانها و زمین می توانست در یکی از ابتدائی ترین جوامع بشری از لحاظ علمی بدین زیبایی و دقت پدیده های طبیعی را بیان کند؟ زمین شناسان امروزثابت نموده اندکه کوهها بمانند میخهایی عظیم باعث ثبات و استقرار زمین می شوند و زمین را از لغزش های مکررباز می دارند. حال بیایید به قرآن مجید رجوع کرده و ببینیم که چگونه این مفاهیم بزیبایی و دقت در این کتاب آسمانی بیان شده است:
(16:15) وألقى في الأرض روسي أن تميد بكم وأنهرا وسبلا لعلكم تهتدون
[16:15] و او در زمين استحكاماتي (كوه ها) براي توازن قرار داد تا مبادا با شما بلغزد، همين طور رودخانه ها و جاده ها، باشد که هدايت شويد.