بعداز تو اهل کاروان گویند....

زنان و کودکان در کاروان چشم امیدشان، دل گرمیشان به نگهبانان کاروان است. به علمدار نیرومند کاروان است. علمداری همچون حضرت عباس. چه کشیدند زنان و کودکان از داغ عباس. داغ شهادت او به یک طرف و بی محافظ و بی نگهبان شدن خودششان طرف دیگر. دلشان را می سوزاند و فقط می توانند آه بکشند و ناله کنند که ای عباس اگر بودی خیمه ها را غارت نمی کردند و بعد از آن آتش نمی زدند. به زنان و کودکان بی حرمتی نمی کردند. تازیانه ای بالا نمی رفت که بر تن آنان فرود آید. ای عباس اگر بودی سپاه علمدار داشت یعنی صاحب داشت هنوز حسین داشت.
عیاس هم چه کند برای آوردن آب برای کودکان بدون سلاح رفت ولی با شمشیر و تیر و نیزه مواجه شد. تا آخرین نفس مقاومت کرد تا جرعه ای آب بیاورد ولی نشد، نگذاشتند. خود آب ننوشید ولی نگذاشتند آب هم بیاورد.
شاید اگر برای آوردن آب نرفته بود. شاید اگر سلاح داشت ....... آن موقع هیچ کس رایای مقاومت با او را نداشت بعد از شهادت او سپاهیان فراری زیادی از دشمن برگشتند به خاطر آسودگی از نبودن او.

آه ای عباس اگر بودی شاید حسین زنده می ماند  .......... ولی تقدیر این بود که عباس دلیر و شجاع مطلومانه برای آوردن آب برود و برنگردد. علمدار سپاه سر وفاداریش شهید شود.