ورزش... تغذيه ... سلامت.....دویدن بهتر است یا پیاده روی ؟

 این نکات مربوط می‌شد به افراد سالم لاغر، آنهایی که بیمارند، چه طور؟

ما یک بیماری داریم به نام eating disorder یا اختلالات خوردن. این واقعاً یک بیماری است. علتش هم اکثراً مسائل روان‌شناختی است، که می‌تواند ژنتیک، رفتار خانواده و بیماری‌های مقطعی این‌ها را تشدید کند و یا بروز دهد و متأسفانه در جامعه‌ی ما رو به رشد است.

اختلالات خوردن دو نوع عمده و یک نوع که کمتر به آن توجه می‌شود، دارد:

1) Anorexia nervosa یا بی‌اشتهایی عصبی که افراد بسیار لاغرند، اما غذا هم نمی‌خورند. اشتها ندارند، رنگ پریده‌اند، اما خیلی وزن‌شان نسبت به قدشان زیر نرمال نیست. مشکلی که اتفاق می‌افتد این است که این‌ها غذا نمی‌خورند و به مرور زمان به حالت بیماری می‌رسند. خوب این‌ها خیلی پرخاشگر می‌شوند. عصبی و تندخو می‌شوند، مدام خودشان را وزن می‌کنند چون فکر می‌کنند چاق هستند. این‌ها اگر کم وزن نباشند روی خط مرز کم وزنی هستند اما باز هم می‌خواهند لاغر شوند. با بررسی‌ها متوجه اختلال در این‌ها می‌شویم.

به هیچ وجه ما پودرهایی که به ویژه در باشگاه‌ها، در سالن‌ها یا به صورت خانوادگی زبان به زبان نقل می‌شود را توصیه نمی‌کنیم
2) Bulimia یا پرخوری. این‌ها در اثر مسایل روانی و عصبی خیلی پرخوری می‌کنند و وقتی خیلی زیاد خوردند، دچار عذاب وجدان می‌شوند و سعی می‌کنند به گونه‌ای این پرخوری را جبران کنند. از جمله استفراغ‌های عمدی، یا استفاده از داروهای laxative یا ملیّن، یا رجوع می‌کنند به داروهای گیاهی و داروهایی که تبلیغ می‌شوند برای این موضوع و یا حتی راه‌های خطرناک‌تر، و وقتی دچار اسهال، استفراغ و … می‌شوند تمام موادی که خوردند از دست می‌رود و این‌ها هم ممکن است دچار کم وزنی شدید شوند. یعنی هر دوی این‌ها از دو جهت دچار لاغری می‌شوند.

3- persia eating disorder: این‌ها هیچ علامتی ندارند. خودشان و خانواده‌شان هم نمی‌دانند که این‌ها مشکل دارند، لذا هیچ کاری برای‌شان انجام نمی‌شود، در واقع به مرور شروع می‌کنند تشدید علائم را در خودشان ایجاد کردن. به این ترتیب که سعی می‌کنند غذاهای خاصی را نخورند فکر می‌کنند دارد رژیم می‌گیرند، وقتی عصبانی می‌شوند شروع می‌کنند به پرخوری کردن با شکلات و مواد قندی؛ وقتی بدخلق می‌شوند پشت پا می‌زنند به غذای خانواده و گوشه گیری می‌کنند. در این حالت باید خانواده متوجه باشد تا جلویش گرفته شود.

این‌ها مستعد ابتلا به آن دو بیماری هستند. این‌ها نیز گروهی از کم وزن‌های ما هستند که دچار بیماری روان‌شناختی هستند.

 راه‌های درمان در این افراد چگونه است؟

* راه‌های درمانی روان‌شناختی

* کمک خانواده‌ها

* به آن ها آموزش دهیم تا قد و وزن خودشان را درست ببینند.

* گاهی نیاز داریم که در شرایطی که دچار پرخوری هستند، غذاهای کم کالری‌تری را جایگزین غذاهای پرکالری‌تر کنیم تا آن احساس پرکالری و اضافه وزن را که پیدا می‌کنند (حتی گاه گاه به صورت فیزیکی هم پیدا می‌کنند و بعد برمی گردند) جلویش گرفته می‌شود.

* در کنار این‌ها از مکمل‌ها استفاده کنیم که مواد مغذی مورد نیازشان به ویژه املاح به کفایت به بدن‌شان برسد.

متأسفانه به دلیل تقلیدهای کورکورانه از مدل‌ها و تصاویر ماهواره این مشکلات در جامعه بالا رفته است.