ألْحَمْدُ لِلهِ الَّذِي أَنْزَلَ عَلَىٰ عَبْدِهِ الْكِتَابَ وَلَمْ يَجْعَلْ لَهُ عِوَجًا ۜ
آیه 1، سوره ی مبارکه ی کهف
ستايش همه از آنِ خداوند است؛ همان كسى كه اين كتاب آسمانى را بر بنده اش
(محمّد صلی الله علیه و آله و سلم) فرو فرستاد و در آن هيچ کجی و انحرافى قرار نداد.
نکته ها:
- از میان سوره های قرآن، حمد ، انعام، سبأ، فاطر و کهف، با جمله ی «الحمد لله» شروع شده است و در سه سوره از آن ها سخن از آفرینشِ هستی است. در سوره ی حمد از تربیت و در اینجا از کتاب آسمانی سخن به میان آمده است. گویا هستی و آفرینش، همراه با کتاب و قانون، دو بال برای تربیت انسان ها هستند.
- «اعوجاج» یعنی انحراف و کجی. «عَوَج» در مورد محسوسات و «عِوَج» در غیر محسوسات به کار می رود.
- سوره ی قبل با «سبحان الذی» شروع شده بود و این سوره با «الحمد لله» تسبیح و تحمید معمولا در کنار هم اند.
- کلمه ی «عبده» در قرآن هر جا به طور مطلق آمده مراد پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم است، مثل: انزل الفرقان علی عبده (آیه 1، سوره ی مبارکه ی فرقان)؛ فأوحی الی عبده (آیه 10، سوره ی مبارکه ی نجم)؛ ینزل علی عبده (آیه 9، سوره ی مبارکه ی حدید)؛ الیس الله بکاف عبده (آیه 36، سوره ی مبارکه ی زمر).
پیام ها:
1- نعمت کتاب و قانون به قدری مهم است که خداوند، خود را به خاطر آن ستوده است. (ألْحَمْدُ لِلهِ الَّذِي أَنْزَلَ...)
2- بندگی خدا زمینه ساز دریافت کمالات معنوی است. (أَنْزَلَ عَلَىٰ عَبْدِهِ)
3- نه در کتاب خدا اعوجاج است، نه در رسول او، نه از حق به باطل می گراید،
نه از مفید به غیر مفید و نه از صحیح به فاسد. (لَمْ يَجْعَلْ لَهُ عِوَجًا)
تفسیر نور
