دعای روز نوزدهم ماه مبارک رمضان

شرح دعای روز نوزدهم ماه مبارک رمضان - فراز دوم و سوم

بسم الله الرحمن الرحیم
در فراز دوم دعا عرض می کنیم :

” برایم راه را به سوی خیراتش آسان گردان “

یعنی بعد از آنکه خیر و برکات این ماه را بر من نازل فرمودی ، راه را به سوی خیرات این ماه نیزبرایم آسان فرما تا بتوانم حسنات و کارهای صالح انجام دهم. مسیر حرکت به سوی خداوند در جهت کسب رضایت او مسیری سخت و ناهموار است و تنها لطف و رضایت اوست که پیمودن این مسیر را برای ما آسان می گرداند. چه بسیار افرادی هستند که توانایی های مالی و علمی و موقعیتی دارند اما از امور خیر محرومند چرا که وسوسه های شیطانی و برخی افکار انحرافی آنان را از انجام امور خیر منحرف می سازد.

در قسمت سوم دعا عرض می کنیم :

” و مرا از پذیرفته شدن کارهای نیک آن محروم نگردان “

یعنی بعد از انجام کارهای نیک توفیقی به من عطا کن که آن ها را بگونه ای انجام دهم که مورد رضای تو باشد و آن ها را از من قبول فرما. مبادا برحسب ظاهر اعمالی انجام دهم و آن ها مورد رضای تو نباشد.

پذیرش اعمال نیک از جانب خداوند و همچنین عفو و بخشش معاصی از مهمترین فراز های معارف دینی است. انسان ها در طول عمر خود اعمال خیر بسیاری انجام میدهند ولی حفظ و نگهداری آن بسیار مهم است.

چرا ؟ چرا گاهی اعمال ما مورد قبول خداوند واقع نمی شود؟

 باید برای آنکه اعمالمان مورد قبول خداوند قرار گیرد به چند نکته توجه کنیم :

اول آنکه باید خالص برای خداوند باشد.

در روایتی داریم : “من أخلص لله اربعین صباحاً جرت علی قلبه ینابیع الحکمة”

“هرکس چهل روز بتواند خود را برای خدا خالص کند چشمه های حکمت بر دلش جاری می شود.”

در روایتی از پیامبر(ص) داریم :

“هفت گروه در قیامت در سایه عرش خداوند هستند، روزی که هیچ سایه ای غیر از او نیست.

یکی از ان هفت گروه کسانی هستند که، صدقه میدهند با دست راست شان اما دست چپ شان متوجه نمی شود.”(خصال صدوق/۳۴۳)

این حدیث بدان معنا است که، این گروه تنها به خاطر خداوند، صدقه می دهند و نیت شان خالصانه برای خداست.

بعد از آن، شرط دوم قبلی عمل، تقوا است.

همانگونه که خداوند می فرماید در قرآن :

“إنَّما یَتَقَبَّلُ الله مِن المُتَّقین”

متقین یعنی پرهیزکاران .آنان که برای خدا عبادت میکنند و برای خداوند مرتکب گناه نمی شوند. آنان که در تمام مسیر زندگی، هدفشان، تنها رضای اوست .

سومین شرط قبولی اعمال نیک آن است که؛ اعمال تان بدون منت باشد. هم قرآن و هم رهبران دینی ما علی الدوام مردم را نصیحت می کردند که با منت گذاشتن عمل خود را از بین نبرید.

قرآن می فرماید :

“لاتُبطِلوا صَدَقاتکم بِالمنِّ و الاَذی”   “از بین نبرید صدقات تان را با منت گذاشتن و آزار رساندن “

چهارمین شرط قبولی عمل آن است که ؛ آن عمل خیر در محل زندگانی خودتان باشد اگر در آن محل نیاز نبود در نزدیک ترین محل، به محل زندگیتان باشد. ما بسیاری دکتر متخصص و مهندسان عالی رتبه داریم که از یک روستای محروم بوده اند و به مدارج عالی رسیده اند اما در آن روستا حتی یک درمانگاه وجود ندارد!!!در برخی از آن روستاها مردم با مشکلات مانند آب شرب دست و پنجه نرم می کنند.

چقدر واعظ منبری داریم که از یک روستای دورافتاده آمده اند و کسب علم نموده، اما همان روستا برای شب عاشورا یک روضه خوان ندارند!!!

پنجمین شرط قبولی عمل آن است که ، کار نیک خود را کم بشماریم.

چرا که از نظر علمی اگر کاری را کم بدانیم در صدد بیشتر و بیشتر کردن آن بر می آییم اما اگر کاری که انجام داده ایم را بزرگ  بدانیم دیگر در صدد تلاش برای بیشتر کردن کفه اعمال خود بر نمی آییم. و این مسئله هم برای خود فرد خطرناک است؛چرا که ممکن است توشه ای بس کم و کوچک برای آخرت خود به همراه داشته باشد و هم اگر اینگونه فکر کند باب خیر بسته می شود و هرکس یک کار انجام می دهد و با خود می گوید من که این کار بزرگ را انجام داده ام دیگر نیازی ندارم، و این در حالی است که هنوز تعداد زیادی هستند که به کمک احتیاج دارند.

و ششمین شرط قبولی طاعات و عبادات، ولایت علی بن ابیطالب و ائمه اطهار علیهم السلام  است.

پیامبر (ص) فرمودند :

“هرکس علی را دوست بدارد فرشتگان برای او استغفار می کنند و درهای بهشت به روی او باز است تا از هر دری که بخواهد بدون حساب وارد شود.”

 و یا در حدیث معروف ثقلین ولایت ائمه اطهار را در کنار قرآن به گونه ای بیان می کند که این دو از یکدیگر

جدا نمی شوند تا روز قیامت به من برسند.

قال رسول الله ص : إِنِّی تَارِکٌ فِیکُمُ الثِّقْلَیْنِ کِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِی أَهْلَ بَیْتِی وَ إِنَّهُمَا لَنْ یَفْتَرِقَا حَتَّى یَرِدَا عَلَیَّ الْحَوْضَ

همانا من در میان شما دوچیز به امانت میگذارم یکی کتا خداوند قرآن و دیگری اهل بیتم . و این دو از یکدیگر

جدا نخواهند شد تا بر من کنار حوض کوثر وارد شوند (وسائل الشیعه /ج ۲۷ /ص ۳۳)

 در پایان دعا نیز خداوند را به نام “هادی” به معنای راهنما می خوانیم و از خداوند می خواهیم که ما را با راهنمایی خودش به سوی حقیقت روشن هدایت کند.