دعا انسان را برابر حوادث بزرگ بیمه می کند⚡⚡

این مرجع تقلید در دهمین نوشتار از سلسله نوشتارهای خود درباره ماه مبارک رمضان می نویسد:

بسم الله الرحمن الرحیم

يكي از وظايف و برنامه‎هايي كه روزه‎داران در ماه رمضان اجرا مي‎نمايند، دعا و مناجات و طلب حوايج از خداوند قاضي‌الحاجات است.

خواندن دعا و طلب خيركردن از خداوند در هر زمان، مستحب و توان‌بخش روان و از اسباب نشاط دل، انبساط خاطر و تجديد قواي فكري و روحي است.«دعا»، رافع غم و اندوه، غذاي مقوّي روح، برطرف‌كننده ناراحتي‎ها، سبب خوش‎بيني و امّيد به آينده و نجات از كابوس نااميدي است.دعا، خواندن پروردگار و ياري‌خواستن و حاجت‌طلبيدن از اوست كه انسان فطرتاً از اين نعمت بزرگ و رحمت واسعه الهي، بهره‎مند است.

بشر ـ هر چه هم قوي و نيرومند باشد ـ در شدايد و سختي‎ها به وجود خدا ـ ‎كه برتر از همه و بي‎نياز از همه و كارساز همه است ـ رو مي‎آورد و به او پناهنده مي‎شود و رفع سختي‎ها و بلاهايي را كه به آن گرفتار شده را از او مي‎طلبد. فطرتش او را به سوي خدا رهبري مي‎نمايد و غير از خدا كارسازي نمي‎يابد: «قُلْ اَرَءَيْتَكُمْ اِنْ اَتاكُمْ عَذابُ اللهِ اَوْ اَتَتْكُمُ السّاعَةُ اَغَيْرَاللهِ تَدْعُونَ اِن كُنْتُمْ صادِقِينَ بَلْ اِيَّاهُ تَدْعُونَ»

انسان در پستي و بلندي‎هاي زندگي و حوادث روزگار و در برابر پيشامدهاي سخت و ناگوار به مواردي مي‎رسد كه غير از دعا هيچ‎گونه تكيه‎گاهي براي خود نمي‎يابد و فقط دعا مي‎تواند ضعف و ناتواني روحي او را جبران كند.

يكي از چيزهايي كه هر بيمار و گرفتار به آن شايق و مايل است «دعا» است. هر شخص بيمار و هر انسان مبتلا و ناراحت مايل است دوستي داشته باشد كه دردهاي خود را با او بگويد و او را از ناراحتي‎هاي خود آگاه ساخته، گرفتاري‎هاي خود را برايش شرح دهد و آن چه را بر سرش آمده يكايك براي او بازگو كند و به اصطلاح، «عقده‎گشايي» نمايد.

يكي از فوايد دعا اين است كه مؤمن، با خداي مهربان و شنوا، رازها، غصّه‎ها و رنج‎ها و افسردگي‎هايش را در ميان مي‎گذارد و گرفتاري‌هاي خود را بي‎كتمان شرح مي‎دهد؛ و از او چاره‎جويي مي‎كند و مي‎داند كه خدا از هركس به او نزديك‎تر است؛ ناله و صدايش را مي‎شنود و او را پاسخ مي‎گويد.

بنده مؤمن، پس از دعا احساس مي‎كند كه آلام دروني‎اش تخفيف يافته و سنگيني بار اندوه و فشارهاي روحي‎اش سبك‎تر شده است.

راستي اگر دعا نبود و اگر بندگان راه به دعا نمي‎بردند و ناچار بودند راز دل و غصّه‎هاي خود را بازگو نكنند، چقدر زندگي ناگوار و تلخ مي‎شد و عقده‎هاي روحي، آنان را آزار مي‎داد.

ما بايد به خاطر وجود نعمت «دعا»، حمد خدا را به جاي آوريم و اين نعمت را عزيز و گرامي بداريم.

در دعاي «ابي حمزه» است كه: «اَلْحَمْدُ للهِ الَّذِي اَدعُوهُ فَيُجِيبُنِي وَاِن كُنتُ بَطِيئاً حِينَ يَدعُونِي؛ حمد براي آن خدايي است كه او را مي‎خوانم؛ پس مرا جواب مي‎دهد، هر چند من در جواب او ـ ‎وقتي مرا بخواند ـ كُند هستم.»

و در همان دعا مي‎خوانيم: «اَلْحَمدُللهِ الَّذِي اَسْئَلُهُ فَيُعْطِيَنِي وَاِنْ كُنتُ بَخِيلا حِينُ يَسَتَقْرِضُنِي؛ حمد، مخصوص خدايي است كه از او مي‎خواهم، پس مرا عطا مي‎كند؛ هر چند وقتي از من وام بخواهد بخل مي‌ورزم.»

و در فرازهاي ديگري از اين دعاي زيبا مي‎خوانيم: «اَلْحَمدُللهِ الَّذِي اُنادِيهِ كُلَّما شِئتُ لِحاجَتِي وَاَخلُو بِه حَيثُ شِئتُ لِسِرِّي بِغَيرِ شَفِيع فَيَقضِي لِي حاجَتي؛ سپاس مر خداي را كه هر زمان بخواهم براي نيازم او را ندا مي‎كنم و براي راز گفتن با او خلوت مي‎نمايم؛ بدون اين كه شفيعي داشته باشم، پس حاجتم را برمي‎آورد.»

آری! دعا، همّت را بلند، اراده و تصميم را استوار، و انسان را در برابر حوادث بزرگ و مصايب جانكاه مجهّز و بيمه مي‎سازد.

دعا، وسيله تهذيب باطن و نشان از شعور دعا كننده به فقر و نيازش به خدا و باعث رسوخ صفت تواضع و فروتني و افتادگي و پرهيز از تكّبر و گردنكشي است.

راجع به دعا و آثار و بركات و شرايط و آداب آن در اين مجال نمي‎توان حقّ سخن را ادا كرد و علاوه بر آن از عهده ضعيفاني چون من نيز خارج است.

از جمله اخبار درباره «فضيلت دعا» اين روايت است: «الدُّعاءُ مخُّ العِبادة؛ دعا مغز و حقيقت بندگي و پرستش است.»

و نيز در حديث ديگر است: «اَلدُّعاءُ سلاحُ المُؤمِنِ وَعَمُودُ الدِّينِ وَنُورُ السَّماواتِ وَالاَرْضِ؛ دعا اسلحه مؤمن و ستون دين و نور آسمان‎ها و زمين است.»

پر واضح است كه ماه رمضان، بهار دعا و موسم آن است. افراد نااميد، شكست خورده، گرفتار، بي‎نشاط و ناراحت، كم صبر و بي‎شكيب در اين ماه از بركت دعا و توجّه به رحمت واسعه الهي اميدوار، با نشاط، بردبار و شكيبا گرديده و از نو با روح شكست‎ناپذير، در ميدان حيات و زندگي به فعّاليّت و كوشش مشغول مي‎شوند.

ماه رمضان به انسان اين نويد را مي‎دهد كه نبايد در كشاكش دشواري‎ها و سختي‎هاي اين جهان خود را ببازد و از دست و پنجه نرم كردن با حوادث عالم بيم‎ناك گشته و مغلوب پيشامدها گردد.

خواندن دعاي ابي حمزه، افتتاح و دعاهاي ديگر، چنان شخص را گرم و پرشور و سرشار از نشاط و معنويّت مي‎سازد كه تمام مصائب دنيا را فراموش كرده و وجودش غرق خوش‎بيني و خوش گماني به آينده مي‎شود و همان طور كه در حديث است اين گونه دعاها ـ كه در ماه رمضان رسيده و نمونه‎هاي آن در ماه‎ها و مواقع ديگر نيز زياد است ـ سلاح و زره مؤمن است و وجود او را در برابر حوادث، بيمه قطعي كرده و روحش را غيرقابل نفوذ قرار مي‎دهد.

سرتاسر دعاي ابي حمزه، برنامه تسليح اخلاق واقعي و درس رضا و تسليم و قناعت و توكّل و حبّ به خدا و پيغمبر خدا و اولياي دين است. همان سلاح و زرهي كه مجاهدان اسلام با آن به جهاد دشمنان خدا مي‎رفتند و آن‎ها را ـ ‎كه غرق سلاح و زره بودند‎ ـ شكست مي‎دادند و اسلام را بر كفر غالب مي‎ساختند.

خواننده عزيز و روزه‎دار ارجمند! از برنامه‎هاي دعايي اين ماه استفاده كنيد. وقت را غنيمت بشماريد. فرصت را از دست ندهيد كه: «الفرصة تمرّ مرّ السّحاب» با خدا سخن بگوييد و سپاس و ستايش او را -كه شايسته‌ی سپاس و ستايش است- به جاي آوريد. از دعا روي نگردانيد و اظهار تكبّر ننماييد که خداوند تبارک و تعالي در قرآن کريم مي‌فرمايد: «اِنَّ الَّذِينَ يَستَكبِرُونَ عَن عِبادَتِي سَيَدخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِين»

شفقنا