>> Learning WPF Full <<

 جداسازی رفتار برنامه از ظاهر آن

مهمترین ویژگی WPF اینه که منطق و رفتار های برنامه را از ظاهر آن مجزا می کنه این جداسازی به این صورت انجام میشه که ظاهر برنامه بوسیله یک زبان نشانه گذاری بنام XAML تعریف میشه، در حالی که رفتارشون توسط زبان های مدیریت شده (managed programming language) مانند #C یا Visual Basic تعریف میشه. حالا ارتباط این دو بخش، یعنی ظاهر و منطق، از طریق عناصر مختلفی از جمله انقیاد داده (databinding)، رویداد ها (events) و نیز فرمان ها (commands) بر قرار می گردد.

 

جداسازی منطق و ظاهر برنامه مزیت هایی دارد که اونا رو را براتون توضیح میدم :

 

1. ارتباط بین رفتار برنامه و ظاهر آن سست می شود.

 

2. امکان کار تیمی بین طراحان و برنامه نویسان فراهم می گردد.

 

3. ابزار های گرافیکی طراحی این امکان را پیدا می کنند که بجای پیمایش (parse) کدهای برنامه، با اسناد ساده XAML کار کنند.

 

در پست های بعدی از ترکیب شدن کنترل ها در wpf بیشتر توضیح میدم تا درکش راحتر بشه

 

مستقل بودن از Resolution:

 

نکته قابل توجهی که در WPF وجود داره اینه که تمامی اندازه ها در آن واحد های منطقی هستند، نه پیکسل. یک واحد منطقی برابر با 1.96 یک اینچ است. بر اساس همین قابلیت اگه رزولوشن صفحه نمایش خودتونو افزایش بدید، اندازه واسط کاربر تغییری نمی کند، فقط کمی دندانه دندانه می شود. از آنجایی که WPF بر اساس موتور رندر برداری (vector rendering engine) ساخته شده است به شما این اجازه را میده که به راحتی واسط های کاربری مقیاس پذیری را ایجاد کنید که این ویژگی خیلی پر کاربرد هست.