مقالات توسعه پژوهش در پرستاري و مامايي

زمينه و هدف: مولتيپل اسکلروزيس يکي از شايع ترين بيماري هاي مزمن سيستم عصبي مرکزي است. مزمن بودن ماهيت بيماري، نداشتن درمان قطعي و درگير ساختن فرد در سن جواني مي تواند اثر مخربي بر وضعيت سلامت بيماران داشته باشد. اين پژوهش با هدف تعيين تاثير برنامه خودمديريتي بر وضعيت سلامت بيماران مبتلا به ام اس انجام شد.
روش بررسي: نمونه هاي اين پژوهش نيمه تجربي را 82 مددجوي مبتلا به بيماري ام اس مراجعه کننده به انجمن ام اس شهر تهران در سال 1388-1387 تشکيل مي دادند که به صورت نمونه هاي در دسترس انتخاب شدند. اطلاعات مورد نياز با استفاده از پرسشنامه هاي مشخصات دموگرافيک و وضعيت سلامت جمع آوري گرديده است. نتايج حاصل با استفاده از روش هاي آمار توصيفي و استنباطي با نتايج قبلي مورد مقايسه قرار گرفت.
يافته ها: در تجزيه و تحليل داده ها قبل از مداخله، بين ميانگين امتياز زيرمقياس هاي سلامت بين گروه شاهد و تجربي تفاوت معني داري مشاهده نشد. اين در حالي است که بعد از مداخله و دو ماه بعد (به جز عملکرد اجتماعي و درد)، در زيرمقياس سلامت بين دو گروه تفاوت معني داري مشاهده شد (P<0.05). در سه بار اندازه گيري نيز در ميانگين امتياز زيرمقياس هاي سلامت بين دو گروه تفاوت معني داري مشاهده شد (P<0.05).
نتيجه گيري: نتايج نشان مي دهد که برنامه خودمديريتي موجب بهبود ابعاد مختلف سلامت در بيماران ام اس گرديده است، لذا به کارگيري اين روش حمايتي مي تواند به عنوان يک روش موثر، به منظور مديريت مشکلات ناشي از بيماري ام اس و توانمندسازي آنان بکار گرفته شود.