احترام كردن امام حسن عسگرى عليه السلام به زوّار كربلا و خراسان :

در كتاب مفتاح الجنة روايت شده كه روزى دو نفر از محبّان يكى از زيارت خراسان و ديگرى از زيارت كربلا به شهر سامرا وارد شده و احوالات را به خدمت امام حسن عسگرى عليه السلام معروض می دارند . آن حضرت هر دو را پيشواز کرده ، امّا در وقت مراجعت ، آن حضرت پياده تشريف مى آورند .

يكى از اصحاب عرض كرد : يابن رسول اللّه اسبِ سوارى موجود است چرا سوار نمى شويد ؟ فرمود : به خود گوارا نمى بينم كه دوستان و محبّان ما پياده باشند و من سوار شوم ! پس با همان حالت پیاده با آن دو نفر به خانه ايشان تشريف آوردند . آن حضرت به ايشان نظر مبارك مى كرد و مى گريست به حدّى كه عرض كردند : يابن رسول اللّه سبب گريه شما چيست ؟

فرمود : سبب گريه من ، اين دو نفر زائر هستند ! وقتى به زائر خراسان نظر مى كنم جدّم حضرت امام رضا (ع) به خاطرم مى آيد كه در ولايت غريب بى كس و تنها به او زهر دادند و جگر مباركش را پاره پاره نمودند و احدى نبود كه او را يارى و دلدارى نمايد !

به اين زائر كه نظر مى كنم به خاطرم مى رسد جدّم سيّد الشهدا (ع) كه در روز عاشورا با لب تشنه و جگر سوخته و بي كس و تنها در ميان اهل ظلم و جفا با بدن پاره پاره به روى خاك و ريگهاى كربلا افتاده بود و در ميان اهل ظلم كسى نبود كه اعانتش كند !

« پس هر كس كه اعانت زوّار ما كند گويا به ما اعانت كرده است »